दक्षिण् तरफ् मुख गरी कन कुद्न बस्ता।

ऊपर् नजर दि अघिका दुइ पाउ धस्ता।।

सोझो गराइ कन घाँटि कुद्या जसै ता।

वायू सरी हुन गया हनुमान् तसै ता।।3।।

जल्दी गै सुरसा अघिल्तिर बसिन् साम्ने हनूमानका।

क्या भन्छन् हनुमान् भनेर खुसि भै कूरा गरिन् खानका।।

भोकी धेर् दिनकी म खोजि हिंडथ्याँ क्या खाँ अहारा भनी।

पायाँ बल्ल यहाँ मिल्यौ तिमि त एक् साह्रै भयाँ खुस् पनी।।5।।

यस्ता बात् सुनि भन्दछिन् ति सुरसा मेरा मुखैमा पसी।

निस्की जाउ नहीं भन्या म बलले पक्रेर दाह्रा धसी।।

मार्छू येति भनिन् र लौ तब यहाँ मुख बाउ चाँडो भनी।

चार् कोस्को त शरीर् गरी कन बस्या आफू हनूमान् पनी।।7।।

निस्क्या जल्दि र भन्दछन् ति हनुमान् हे देवि मुख्मा पसी।

निस्क्याँ जान्छु म ता अवश्य अब ता बन्दैन काम् ता बसी।।

अक्कल् बल् सितका वचन् जब सुनिन् यस्ता हनूमानका।

आफ्नू सत्य कुरो तसै सब कहिन् छाडिन् कुरा खानका।।9।।

जस्ले सागर नाम् धर्या म कन सो राजा सगर् जो गया।

तिन्का वंश महाँ विभूषणसरी श्रीराम राजा भया।।

तिन्का काम निमित्त आज हनुमान् जान्छन् इ लङ्का महाँ।

मैनाक् पर्वत् निस्क जाउ तिमि गै विश्रामू गराऊ तहाँ।।11।।

आज्ञा सागरको हुँदा चरणमा आयाँ म ऐल्हे भनी।

मैनाक्ले यति बिन्ति बात् जब गर्या बोल्या हनूमान् पनी।।

राम्को काम् न गरी बसेर कसरी खान्छू म जान्छू यसै।

हात्ले छुन्छु म लौ भनेर खुसि भै छोयेर कूद्या तसै।।13।।

देख्या तल्तिर दृष्टि दी कन तहाँ जस्सै नजर्मा परी।

एकै चोट् दुइ लात् दिया र सहजै घुस्रुक्क ताहीं मरी।।

ताहाँ देखि कुदी गया र हनुमान् पौंच्या जसै तीरमा।

लङ्कापूरि तहाँ त्रिकूट गिरिका देख्या उपर् सीरमा।।15।।

नजर वरि परीको जो छ शोभा नजर् भो।

त्रिकुट गिरि उपर्का पूरिमा फेर् नजर् गो।।

वरि परि परखाल् छन् बीच बिच्मा छ खावा।

सहज त अरुले ता गर्न को सक्छ दावा।।17।।

तहिं बसि यति गम्ले बाँकि दिन् सब् बिताई।

दिन बिति जब रात् भो जान पाऊ चलाई।।

स्वरुप पनि ति सानू ली पस्याथ्या जसै ता।

दगुरि नजिक आइन् लङ्किनी पो तसै ता।।19।।

लङ्कापूरि त हुन् ति राक्षसि भई बस्थिन् सदा द्वारमा।

जानिन् श्रीहनुमान् भनेर जब चोट् पाइन् चलिन् सारमा।।

लङ्कीनी हुँ मलाइ ता जिति गियौ यस्ले सक्यो राज् गरी।

रावण्को त मरण् हुन्या बखत भो आयो मरण्को घरी।।21।।

तिन्मा एक् विर आउला र तिमिले लात् मारि द्यौली जसै।

हान्ला वाम मुठी उठाइ रगतै छाद्दै गिरौली तसै।।

रावण्को तहिं सम्म आयु छ भनी भन्थ्या र सो बात् सुनी।

ब्रह्माको वचनै प्रमाण् गरि भन्याँ त्यो मर्छ रावण् पनी।।23।।

धन्यै भयाँ म अहिले प्रभुको स्मरण् भो।

संसारको भय छ जो उ त आज दुर् भो।।

जस्तो मिल्यो म कन सङ्ग र भक्ति ऐल्हे।

यस्तै रहोस् यहि म पाउँ न बिर्सु कैल्हे।।25।।

सानू रूप लिई पसी सब सहर् हेर्दै विचार् खुप् गरी।

रावण्को दरबार् विशेष् गरि ढुँड्या चोटा र कोठा गरी।।

पायानन् र कता म जाँ भनि तहाँ मन्मा विचार् भो जसै।

सम्झ्या लङ्किनिका वचन् र ति गया अश्शोक वन्मा तसै।।27।।

बिच् बिच्मा सुनका हबेलि पनि छन् उच्चा मणीको छ थाम्।

जस्मा छन् कति गर्नु वर्णन जहाँ हेर्यो तहाँ पक्कि काम्।।

यस्तो सुन्दर वन् नजर् गरि सबै डुल्दै हनूमान् गया।

देख्या सुन्दर शिंशपा र खुसि भै ताहीं ति दाखिल् भया।।29।।

भोकी मैलि निन्याउरी न त कपाल् कोर्याकि सब् केश् उसै।

लट्टा मात्र गर्याकि खालि भुमिमा रूँदै बस्याकी यसै।।

राम् राम् राम् यति मात्र बोलि रहँदी देख्या र साना भई।

पात्का अन्तरमा लुक्या ति हनुमान् रुख्का उपर्मा गई।।31।।

क्याको शब्द भयो भनेर हनुमान् लूक्या ति झन् पातमा।

आयो रावण जल्दि ताहिं नजिकै सब् स्त्री लिई साथमा।।

कैल्हे मर्छु म राम देखि अझ तक् सीता हर्याँ ता पनी।

आयेनन् रघुनाथ् भनेर रहँदा देखेछ स्वप्ना पनी।।33।।

साँचै पो यदि हो भन्या असल भो दुर्वाच्य बोल्छू जसै।

सीतालाइ यसो सुनेर रिसले जाला र भन्ला तसै।।

मेरा दुष्ट वचन् सुनेर रघुनाथ् आयेर मार्नन् भनी।

यस्तो निश्चय मन् गरी नजिक गै दुर्वाच्य बोल्यो पनी।।35।।

राम् मेरा पति हुन् भनेर तिमि पो भन्छ्यौ उ भन्छन् कहाँ।

मेरी हो यदि भन्दथ्या पनि भन्या आऊनु पर्थ्यो यहाँ।।

माया छैन तिमी उपर् न बुझि क्या शोक् मात्र गर्छ्यौ उसै।

यौवन् व्यर्थ गयो विचार किन यो यौवन् अफाल्छ्यौ यसै।।37।।

मानी मूर्ख कृतघ्न मानुष महाँ साह्रै अधम् जो त छन्।

शक्तीका पनि कम् उ राम् पनि यहाँ आऊन् क्या सक्तछन्।।

तस्मात् छोड न राख राम्तिर बहुत् यस्तो भनेथ्यो जसै।

लाल् लाल् नेत्र गराइ पूर्ण रिसले बोलिन् सीताजी तसै।।39।।

सागर् शोषि कि साँघुलाइ रघुनाथ् आयेर घेरा दिई।

तेरो वंश विनाश् गरेर पछि फेर् प्राण् खैंचि तेरो लिई।।

लैजानन् रघुनाथ् मलाइ भनि झट् दीइन् जवाफ् यो जसै।

लाल् लाल् नेत्र गराइ खड्ग पनि ली काट्नै तयार् भो तसै।।41।।

हूकुम् रावणले तहाँ यति दियो हे राक्षसी ई सिता।

मैन्हा दूइ यसै बसुन् तब उपर् मेरा शयन्मा कि ता।।

बस्निन् बस्तिन पो पनी भनि भन्या काटेर टुक् टुक् गरी।

तर्कारी भुटुवा बनाउनु असल् मीठा मसाला धरी।।43।।

काट्नै पर्छ न काटि हुन्न भनि बात् गर्दै थिई अर्कि ता।

हात्मा ली तरवार दौडि पनि गै भन्दै म काट्छू सिता।।

अर्की घोर् मुख बाइ डर् दिन नजिक् धाई सिता थ्यैं जसै।

बूढी राक्षसि एक् थिई र त्रिजटा तेस्ले हटाई तसै।।45।।

स्वप्नाको सुन भन्छु लक्षण यहाँ श्रीराम् सिताका पती।

ऐरावत् उपरै चढेर सँगमा भाई लिई विर् अती।।

याहाँ आइ रिसाइ भस्म सब यो लङ्कै गराई दिया।

रावण् मारि सिता लियेर सँगमा पर्वत् उपर् पो थिया।।47।।

राम्ले रावणलाइ आज सहजै मार्छन् कुलै साफ् गरी।

रावण्को अब वृद्धि छैन यसको आयो मरण्को घरी।।

राम्का भक्त विभीषणै अब उपर् बस्नन् यहाँ राज् गरी।

जस्तो हुन्छ हुकुम् सितापतिजिको सोही सिरोपर् धरी।।49।।

भोकी शोक् गरि भन्दछिन् अब यहाँ ऐल्हे कसोरी मरूँ।

इन्का हात परेर मर्नु ननिको आफै म मर्छू बरू।।

ताप्ले पूर्ण हुँदी उपाय अरु थोक् केही न जान्दी कबै।

मन्मा स्वस्थ न पाउँदी विरहले देख्ती अँध्यारो सबै।।51।।

यस्तो निश्चय सुर् गरी कन सिता झुन्डीन आँटिन् जसै।

काम् बित्ला भनि सानु बोलि झटपट् बोल्या हनूमान् तसै।।

भारत्वर्ष विषे मणी मुकुट झैं नाम् ता अयोध्या भनी।

ठूलो एक सहर् थियो मणिमयी सुन्दर् बन्याको पनी।।53।।

जेठा राम पिताजिका हुकुमले सब् राज्य छोडी दिई।

वन्मा बस्न चल्या बहुत् खुसि भई सीता र लक्ष्मण् लिई।।

एक् दिन् पञ्चवटी गया प्रभु तहीं डेरा प्रभूको पर्यो।

रावण्ले अति छल् गरी कन तहाँ सीताजिलाई हर्यो।।55।।

भेट् सुग्रिव् सित भो पछी प्रभुजिको लाया मित्यारी पनी।

बाली मारि रजाञि बक्सनु भयो मित् हुन् इ मेरा भनी।।

विर् विर् वानर छानि सुग्रिवजिले सीताजि खोज्नै भनी।

हूकुम् बक्सनु भो र विर्हरु गया सीताजि खोज्नै पनी।।57।।

देख्याँ सुन्दर वाटिका वरिपरी रुख् बेस् लताले गरी।

बेह्र्याका चहुँ ओर रत्न सरिका फल् फुल् फल्याको भरी।।

देख्याँ आज सिताजिलाइ र यहाँ आनन्द पायाँ भनी।

येती बिन्ति गरेर चुप् भइ रह्या ताहाँ हनूमान् पनी।।59।।

भ्रम् हो भनू पनि भन्या सब चेत् छ मेरा।

स्वप्ना कसो गरि भनू निद छैन मेरा।।

जो हो इ बात कहन्या उ अगाडि आई।

अम्रित् वचन् ति सब आज भनोस् मलाई।।61।।

लाल् मुख पीत शरिर् शरिर् पनि अधिक् सानू भङेरा सरी।

धार्याका हनुमान देखि मनले आफैं ति शङ्का परी।।

रावण्को छल हो कि यो भनि तहाँ लाइन् अधोमुख् जसै।

शङ्का भो अब माइलाइ भनि झट् बोल्या हनूमान् तसै।।63।।

सीताजी पनि भन्दछिन् कसरि यो जानू म मानिस् पनी।

वानर् सीत मित्यारि लाउँछ कतै क्या हुन् कुराको जनी।।

येती बोलि सिताजि चुप् भइ रहिन् साँचो न मानी जसै।

फेर् वृत्तान्त गरी सुनाइ सब बात् औँठी दिया पो तसै।।65।।

हित गरि हनुमान्जीलाइ भन्छिन् ति माता।

म कन तिमि भयौ खुप् प्राणका आज दाता।।

तिमि सित रघुनाथ्ले खूप विश्वास मान्या।

तब म सित पठाया येहि काम्ले त जान्याँ।।67।।

जिन् तिन् शरीर महिना दुइ ता म धर्छू।

ताहाँ पछी त तिमि निश्चय जान मर्छू।।

खान्या छ दुष्ट तरकारि बनाइ येही।

छैनन् यहाँ अरु सहाय मलाइ कोही।।69।।

सिप सित गरि बिन्ती खुप् दयालू बनाया।

जति छ फजिति मेरा यो सबै थोक् जनाया।।

यति विनति गर्या लौ पाउला धर्म धेरै।

सकल भनि सक्याँ बात् क्या भनू बेरबेरै।।71।।

ख्वामित्लाइ लियेर फेर रघुनाथ् जानन् अयोध्या महाँ।

आवैनन् रघुनाथ् भनेर मनमा शङ्कै न लागोस् यहाँ।।

यो बिन्ती सुनि भन्दछिन् तहिं सिता राम्चन्द्रजी क्या गरी।

सेना ली कन आउनन् अति गभिर् यस्तो समुद्रै तरी।।73।।

जननि म त बिदा झट् पाउँ मर्जी त सून्याँ।

अब त उहिं गया पो हुन्छ काम् जल्दि हून्या।।

जउन चिज दिंदामा राम विश्वास मान्छन्।

उहि चिज पनि पाऊँ जान्छु दिन् मात्र जान्छन्।।75।।

एक् दिन हे हनुमन् म चित्रकुटमा राम्का नजिक्मा थियाँ।

मेरा काख महाँ सुत्या र रघुनाथ् हात्को तकीया दियाँ।।

मेरा लाल् दुइ पाउ देखि कन काग् आयो र ठूँग्यो जसै।

मेरा इ दुइ पाउ देखि बहुतै आयो रगत् पो तसै।।77।।

मेरा आज शरण् पर्यो भनि दया आयो उ काग्मा पनी।

मै माथी त दया कसो हुन गयो भन्थिन् भन्या यो पनी।।

हात् जोरी कन बिन्ति फेरि हनुमान् विर् गर्न लाग्या तहाँ।

याहाँ छन् भनि यो खबर् न भइ पो आऊन ढिल् भो यहाँ।।79।।

तिम्रो रुप् अति सानु देख्छु अरु ता कत्रा हुनन् झन् भनी।

संझन्छू मनले र गुम्छु मनमा आश्चर्य मान्छू पनी।।

यस्तो मर्जि सिताजिको सुनि तहाँ पर्वत् सरीका भया।

मेरू तुल्य स्वरुप् गरेर हनुमान् साम्ने खडा भै रह्या।।81।।

यति सुनि हनुमान्ले फेरि बिन्ती लगाया।

सहज सित म जान्थ्याँ येति फल् खान पाया।।

वरिपरि फल फुल् छन् मर्जि मात्रै म पाऊँ।

हुकुम बिनु कसोरी आज आफैं म खाऊँ।।83।।

आफ्नै मन् मन भन्दछन् ति हनुमान् जुन् वीर दुत् भै गई।

जत्ती ख्वामितको हुकुम् छ उतिमा मात्रै चनाखो भई।।

उत्ती काम् गरि फिर्छ पो पनि भन्या त्यो दुत् अधम् हो भनी।

भन्छन् सब् दुनियाँ त भेटिकन जाँ कस्तो छ रावण् पनी।।85।।

जब त वन विनास्या राक्षसी जल्दि आई।

पुगि नजिक सिताका सोधि सीताजिलाई।।

भन न तिमि सिताजी विर् क्व हो क्यान आयो।

अति असल बघैंचा मासि मैदान् बनायो।।87।।

सकल छल त हो यो राक्षसै गर्छ माया।

जब त यति भनीथिन् राक्षसी सब् डराया।।

कहन भनि गया सब् रावणैका हजुर्मा।

पुगि कहन ति लाग्या वन् गयो जो बिसुर्मा।।89।।

आयौं हामि त बिन्ति गर्न भनि यो बिन्ती गर्याथ्या जसै।

सून्यो जल्दि उठेर पक्रन भनी लस्कर् पठायो तसै।।

हूकुम् पायर लाख लस्कर गयो पक्रेर ल्याऊँ भनी।

एक् लाख् लस्करलाइ देखि हनुमान् अत्यन्त गर्ज्या पनी।।91।।

सेनाका पति पाँच् गया हुकुमले ठूलै थियो ता पनी।

त्यो सेना पनि साफ् तहाँ गरि दिया उस्तै भुसूना गनी।।

फेर् मन्त्रीसुत सात् गया हुकुमले खुप् भारि लस्कर् लिई।

लोहस्तम्भ उठाइ साफ् फिरि गर्या सब्लाइ ठक्कर् दिई।।93।।

पैल्हे अक्षकुमार मारि अरु सब् सेना समेत् नाश् गर्या।

आउँदैमा तहिं बत्तिका पुतलि झैं हूँदै अनेक् विर् मर्या।।

सब् राक्षस्हरुलाइ मारि सकि फेर् आऊँछ कुन् विर् भनी।

लोहस्तम्भ लिई खडा भइ रह्या ताहाँ हनूमान् पनी।।95।।

की मार्छू कि त बाँधि ल्याउँछू यहाँ तेरा नजिक्मा भनी।

रावण्ले यति इन्द्रजित् सित भन्यो तेस् इन्द्रजित्ले पनी।।

हात् जोरीकन बिन्ति गर्छ म छँदै आफैं हजुर्ले तहाँ।

जानू पर्छ कतै म गै सहजमा ल्याऊँछु बाँधी यहाँ।।97।।

लोहस्तम्भ उचालि घुम्न बिचमा लाग्या गरुड् झैं जसै।

पाँच् बाण् छोडि लगाइ आठ् अनि थपी फेरी लगायो तसै।।

बाण् लाग्या भनि इन्द्रजित् खुसि भई गर्ज्यो जसै ता तहाँ।

घोडा सुत् रथ चूर्ण पारि हनुमान् कूद्या ति आकाश् महाँ।।99।।

जुन् राम्को चरणै स्मरण् गरि सहज् अज्ञान पाश् नाश् गरी।

वैकुण्ठै सब पुग्दछन् भनि भन्या तेस् ब्रह्मपाश्मा परी।।

बाँधिन्थ्या हनुमान् कहाँ तर पनी बन्धन् पर्या झैं भया।

रावण् भेटि त जाँ भनेर हनुमान् चुप्चाप लागी गया।।101।।

पैल्हे ता ब्रह्मपाश्मा परि कन क्षण भर् बाँधिनू काम थीयो।

ब्रह्माको वाक्य साँचो गरि कन पछि ता पाशले छाडि दीयो।।

बन्धन् देखी त खुस्क्या तर पनि हनुमान् भेट्न मन्सुब् धर्याका।

पौंच्या रावण् छ जाहाँ खुसि भइ अरु ता मान्दछन् कर् पर्याका।।103।।

जो गर्नू अब पर्छ मन्त्रि सँगको सल्लाह बात्चित् गरी।

यस्को आज ठिकान् लगाउनु हवस् मन्मा विचार् खुप् गरी।।

येती बिन्ति सुन्यो र इन्द्रजितका हेर्यो नजर्ले पनी।

लाग्यो सोध्न प्रहस्तलाइ किन यो आयेछ लौ सोध् भनी।।105।।

यै बिच्मा न डराइ रावण उपर् साम्ने नजर् दी तहाँ।

बोल्या श्री हनुमानले तँ बुझिले काम्ले त आयाँ यहाँ।।

भार्या जस्कि हरिस् उनै जगतनाथ् राम्को म दास् हूँ मती।

तेरो नष्ट भयो र अर्ति दिन यो आयाँ न ले यो मती।।107।।

एक् विर् ता मइ हूँ हुकुम् सिर उपर् लीयेर आयाँ यहाँ।

पायाँ देख्न सिताजिलाइ दुत हूँ राम्को छलिन्थ्याँ कहाँ।।

वानर् हूँ र उखेलि साफ् गरि दियाँ तेरो बघैंचा पनी।

आया मार्न मलाइ जो अघि सरी उन्लाइ मार्याँ पनी।।109।।

लोक्को गती सब विचार् गरि आज तैंले।

यो राक्षसी मति न ले हित भन्छु मैले।।

ब्राह्मण् तँ होस् ऋषि पुलस्त्यजिको त नाती।

राक्षस् कसो गरि तँ होस् बुझिले न भाँती।।111।।

जो यो लोक विषे प्रपञ्च छ सबै जान् स्वप्न जस्तो भनी।

सूतुन्ज्याल् सपना छ सत्य उठि ता लाग्दैन साँचो पनी।।

तस्तै ज्ञान् त भयो भन्या त्रिभुवनै एक् देख्छ आत्मा फगत्।

अज्ञान् रुप् निदमा पर्यो पनि भन्या देखिन्छ नाना जगत्।।113।।

यस्तो मूर्खपना तँ छोड् लियर जा सीता शरण्मा तँ पर्।

खुस् हूनन् रघुनाथ् शरण् परि गया यो दुष्ट चाला न गर्।।

राम्को भक्ति गरैन ता कसरि यो संसार तर्ला उसै।

पर्ला जन्मनु मर्नु यै फजितिमा छुट्तैन यो ताप् कसै।।115।।

यस्ता बात् हनुमानका जब सुन्यो रावण् रिसायो तहाँ।

लाल् लाल् नेत्र गराइ भन्छ रिसले सूनाइ साभा महाँ।।

मेरो डर् रति भर् न राखि बहुतै क्या बोल्दछस् रे यहाँ।

राम् लक्ष्मण् दुइ भाइलाइ सहजै मार्छू म छोड्छू कहाँ।।117।।

यसरि किन बहूतै गर्दछस् सेखि धेरै।

प्रभु कन त परै राख् जोरि छैनस् तँ मेरै।।

अघि सरुँ त तँ जस्ता कोटि रावण् म मारूँ।

हुकुम त न भयाको मार्न पो आज क्यारूँ।।119।।

यस् बिच्मा त विभीषणै अघि सरी हात् जोरि बिन्ती गर्या।

दुत् हो यो महराज् कुरा पनि वहाँ लैजान्छ को यो मर्या।।

चिह्नू केहि लगाइ छोड् दिनु हवस् जावस् र विस्तार् गरोस्।

येसै वानरका कुरा सुनि यहाँ आउन् ति सङ्ग्राम परोस्।।121।।

जावस् ठुटो पुछर ली कन फर्कि वाहीं।

पुच्छर् डढी न सकि छोडनु छैन काहीं।।

यस्तो हुकुम् जब दियो तब बाँधि लीया।

आगो पनी पुछर तीर लगाइ दीया।।123।।

बन्धन् देखि त खुस्कि सूक्ष्म रुपले पर्वत् सरीका भया।

ठूलो स्तम्भ उठाइ राक्षस अनेक् मार्या र कुद्दै गया।।

बल्दो लामु पुछर् लियेर घर घर् कुद्दै सहर्मा डुली।

पोल्या सब् सहरै छुटेन कहिं घर् बाँकी कतै एक् भुली।।125।।

येती काम गरी सकी पुछरको आगो निभाऊँ भनी।

कूदी जल्दि समुद्रमा पुगि पुछर् चोभी निभाया पनी।।

अग्नीले पनि मित्रपुत्र भनि ताप् केही गर्यानन् तहाँ।

सीताको पनि प्रार्थना हुन गयो डढ्थ्या हनूमान् कहाँ।।127।।

फिन्र्या मन्सुब ली बिदा हुन सिताजी थ्यैं हनूमान् गया।

बीदा खूसि भयेर बक्सनु हवस् जान्छू म भन्दै भया।।

आऊँछन् रघुनाथ् अवश्य भनि यो बिन्ती गर्याथ्या जसै।

साह्रै शोक् मनमा धरी कन सिता क्यै भन्न लागिन् तसै।।129।।

सीताका इ वचन् सुनेर झटपट् हात् जोरि बिन्ती गर्या।

यस्तो शोक् अब छोडि बक्सनु हवस् आपत्ति साह्रै भया।।

ऐल्हे दाखिल गर्छु राम्चरणमा बोकी हुकुम् लौ हवस्।

धेरै शोक् किन गर्नु हुन्छ मनमा यो शोक् दुरैमा रहोस्।।131।।

सीताको जब यो हुकुम् हुन गयो बीदा हनूमान् भया।

तिन् बेर् जल्दि परिक्रमा गरि प्रणाम् गर्दा छँदा ती गया।।

पर्वत् माथि चढेर रुप् पनि ठुलो पर्वत् सरीको धर्या।

आकाश्मार्ग लिई कुदेर खुशिले खुप् शब्द ठूलो गर्या।।133।।

भेट् भो अङ्गद विर्हरू सित तहाँ विस्तार् कुरा सब् गर्या।

अङ्गद् विर्हरु खुस् भई पुछरमा पक्रेर चुम्बन् गर्या।।

नाच्या कोहि खुसी भयेर यहि रित् गर्दै ति राम् थ्यैं गया।

सुग्रिव्को मधुवन् मिल्यो नजिकमा साह्रै खुसी ती भया।।135।।

रोक्न्या वानरलाइ लात् दिइ पिया मीठो मधूरस् तहाँ।

यो चुग्ली दधिवक्त्रले लिइ गया सुग्रीवजी छन् जहाँ।।

सब् विस्तार् दधिमूखले जब गर्या लूट्या मधूवन् भनी।

लुट्पिट्को सम्चार् सुन्या र पनि रिस् ऊठेन कत्ती पनी।।137।।

हे नाथ् श्रीमधुवन् थियो अति असल् मेरो बघैंचा तहाँ।

ऐल्हे ता हनुमान्हरू बलजफत् आयेर एक् क्षण् महाँ।।

लूट्याछन् मधुरस् अनेक् तरहका चौकी कुट्याछन् पनी।

आया आज फिराद गर्न मधुवन् लूट्या र कूट्या भनी।।139।।

आउन् श्रीहनुमान्हरू अब यहीं चाँडो भनी यो जसै।

दीया निर्भय दी हुकुम् उहि बखत् फर्क्या र दौड्या तसै।।

मामा सुग्रिवका गया र दधिमुख् हूकुम् सुनाई दिया।

खूसी भै हनुमान्हरू पनि गया जाहाँ रघूनाथ् थिया।।141।।

पात्का अन्तरमा लुकी जननिका साम्ने नजिक्मा रह्याँ।

जो वृत्तान्त थियो सबै हजुरको त्यै सूक्ष्म रुप्ले कह्याँ।।

भोकी दुब्लि हजूर दूर रहँदा संझेर साह्रै रुँदी।

राम् राम् बोल्दि अनाथ् भई कन बहुत् विह्वल् निरन्तर् हुँदी।।143।।

पायाँ येहि हुकुम् जसै जननिको वानर्स्वरुप्ले गयाँ।

को होस् भन् भनि सोधि बक्सनु भयो फेर् बिन्ति गर्दो भयाँ।।

फेर् वृत्तान्त गरी सक्याँ हजुरको औंठी दियाँथ्याँ जसै।

बर् बर् आँसु खसालनू पनि भयो विश्वास लाग्यो तसै।।145।।

बात्चित् गरी जब यता तिर फिर्न लाग्याँ।

विश्वास पार्न जननी सित चीज माग्याँ।।

चूडामणी दिनु भयो सिरमा रह्याको।

काग्को कुरो कहनु भो अघि जो भयाको।।147।।

माई सीत बिदा भई जब फिर्याँ मन्मा लहड् यो गयो।

रावण्लाइ नभेटि जाँ म कसरी भन्न्या विचार् यो भयो।।

भेटी रावणलाइ अर्ति पनि दी फिर्नू असल् हो भनी।

फर्की ध्वस्त गर्याँ अशोक वनको मार्याँ अनेक् विर् पनी।।149।।

येती कर्म गरी यहाँ हजुरमा आयाँ म ऐल्हे भनी।

येती बिन्ति गरी खडा भइ रह्या ताहाँ ति सेवक् पनी।।

श्रीराम्ले पनि काखमा लिनु भयो सर्वस्व दिन्छू भनी।

बात्ले चित्त बुझाइ बक्सनु भयो सर्वस्व यै हो भनी।।151।।

धन्य हुन् इ हनुमान् इ सरीको।

कोही छैन अरु भक्त हरीको।।

भक्ति खुप् गरि त काख् पनि पाया।

लोकमा अधिक धन्य कहाया।।153।।