शुक्यो बस्ता बस्तै सकल पसिना सर्र उनको

फुक्यो सुस्तै भित्री सरस कविता प्रेम मनको।

झिकी सादा कापी, कलम अब लेखूँ म कविता

भनी ती टोलाये, तल तल चले देव सविता।।3।।